Arthur Brinkman

Arthur, wanneer en waarom heb jij gekozen voor het beroep van uitvaartbegeleider?

Arthur Brinkman:
In het werk dat ik deed - ik was manager in een grote supermarkt - ontstond steeds hogere werkdruk, meer verantwoordelijkheden met minder mensen. Ik zag me dat niet doen tot mijn pensioen en ging dus om mij heen kijken naar andere mogelijkheden. Een collega wees me op de uitvaart, daar had ik nooit aan gedacht. Hij had echter een buurman die hierin werkzaam was en daar maakte ik een afspraak mee. Ik mocht twee dagen meelopen en ik was verkocht! Ben vanaf dat moment actief gaan zoeken naar een functie in de uitvaartwereld en ben ook de opleiding gaan doen. Ik heb er nooit een moment spijt van gehad.

Uit een zakelijke wereld naar een wereld met veel emotie, hoe bewaak jij die grens?

Arthur Brinkman:
Ik ga heel open de gesprekken in, geef iedereen alle gelegenheid om wensen kenbaar te maken, maar ik wijs daarbij ook op de consequenties. Hoe gaan we het doen, is er een verzekering of zijn er wellicht beperkingen binnen het budget? Mensen zijn over het algemeen heel open en duidelijk in hun verhaal. Ik hou daar rekening mee, zodat het achteraf niet tegenvalt qua financieel plaatje.

Denk je wel eens na over je eigen uitvaart?

Arthur Brinkman lacht:
Ja en nee. We hebben het er thuis wel eens over, maar nee, het staat niet op papier. Dat hoeft voor mij ook niet, we weten van elkaar wat we belangrijk vinden.

Is er wel eens een verzoek geweest dat je niet kon of wilde inwilligen?

Arthur Brinkman:
Over het algemeen ga ik mee in verzoeken, voor zover dat echt mogelijk is. Maar er werd mij bijvoorbeeld eens gevraagd om, net als alle genodigden en belangstellenden, geheel in het wit gekleed de uitvaart te begeleiden. Enigszins aanpassen qua kleding vind ik geen probleem, zolang ik maar wel herkenbaar ben als uitvaartbegeleider. Mensen die je iets willen vragen, kunnen je anders moeilijk vinden. En stel dat er iets onverwachts gebeurt, hoe pik je dan in een zee van in het wit geklede mensen de uitvaartbegeleider ertussen uit?

Hoe ga je om met al dat verdriet dat je meemaakt?

Arthur Brinkman:
Praten, vooral praten. En dat kan thuis, dat hoeft niet tot in detail, maar ik kan wel mijn verhaal kwijt. Kijk, ik kan wel zeggen dat ik een stoere vent ben, maar ik ben ook mens, ik heb ook mijn emoties. Soms moet ook ik wel eens een traan wegpinken. Als dat niet meer zou gebeuren, als het me niet meer zou raken, dan zou ik dit werk niet meer willen doen, dan word je een robot.

Wat is het meest indrukwekkende moment dat je hebt meegemaakt tot dusver?

Arthur Brinkman peinst:
Dat is heel divers, ik zou een boek kunnen schrijven over al die momenten: Jonge mensen in de leeftijd van mijn kinderen, dat raakt me diep. Maar ik ben bijvoorbeeld ook betrokken geweest bij de uitvaart van slachtoffers van de aanslag in Apeldoorn op Koninginnedag. Het hele gebeuren eromheen heeft grote indruk op mij gemaakt. Tot op de dag van vandaag heb ik nog steeds contact met die familie, dat geeft al aan hoe bijzonder het was. De uitvaart van een taxichauffeur; 100 taxi’s keurig opgesteld met 100 chauffeurs ernaast in de houding, daar loop je dan tussendoor voor de rouwstoet uit, heel indrukwekkend. Maar die feestelijke uitvaart in een hele grote tent, waarbij het bier rijkelijk vloeide, zal ik ook niet snel vergeten, dat was weer een heel andere gewaarwording.

Zijn er bepaalde trends waar te nemen in de uitvaartwereld?

Arthur Brinkman:
De grens van begraven naar cremeren wordt duidelijk verlegt, de voorkeur voor crematies zet zich ook voort in gebieden waar dit voorheen niet zo was.

Verder het kiezen van twee verschillende locaties, in de aula de afscheidsdienst en daarna het crematorium verlaten om elders met elkaar koffie te drinken. Dus snel weg uit de sfeer van het crematorium.

Maar anderzijds ook dat men juist die koffiekamer langer inhuurt, ondanks dat het extra kosten met zich meebrengt.

Merk jij verschil tussen mensen van de grote stad en mensen van het landelijker gebied?

Arthur Brinkman knikt:
Toch wel, in de grote steden is men wat zakelijker, het lijkt alsof er gemakkelijker over gedacht wordt. Beslissingen worden snel genomen.

Zie jij valkuilen, voor de familie of voor jezelf?

Arthur Brinkman:
Valkuilen? Nou, de beruchte tijden in een crematorium bijvoorbeeld, het lijkt genoeg, drie kwartier aula en drie kwartier koffiekamer, maar dan moet je eruit. De familie is zich dat niet altijd bewust. Dus heel goed overleggen of die tijden voldoende zijn, is nodig.

Persoonlijk loop ik er tegenaan dat het lastig is om ‘nee’ te zeggen, ik moet goed mijn grenzen bewaken, anders ga ik er overheen. Mijn vrouw waarschuwt mij bijtijds dat het weer tijd is voor een stapje terug, samen even weg bijvoorbeeld.

Heb je nog wel tijd voor hobby’s?

Arthur Brinkman:
Ik zing in een kwartet, ben bas/bariton. Dat doe ik al tien jaar, heerlijk ontspannend is dat. Verder gaan wij graag met de caravan op vakantie en als ik tijd heb, dan klus ik graag wat in en om het huis.

Tot slot, wat zou je de lezer van dit interview nog mee willen geven?

Arthur Brinkman:
Het allerbelangrijkste vind ik de eigen wijze van doen, van de familie dus. Wij als uitvaartbegeleiders moeten daar voor 100% in meegaan, of het in mijn straatje past, is niet interessant. Het gaat om de familie, die staat bovenaan. Uitvaartbegeleider is een dienend beroep, met die instelling krijg je de mooiste resultaten.