Ronald van Maaren

 Ronald, welke weg heb jij bewandeld voor je in de uitvaart terecht kwam?

Ronald van Maaren:
Ik heb jarenlang heb in de zorg gewerkt, als teamleider en als locatie-manager. Daar ben ik ook voor opgeleid, tegenwoordig heet dat HBO Maatschappelijke zorg. We weten allemaal dat in de zorg heel veel dingen zijn veranderd, het werk werd vooral onderhandelen over geld. Medewerkers intensief begeleiden, dat mocht niet meer. Er werden politieke spelletjes gespeeld waar ik niets mee kon. Het plezier in mijn werk verdween.

Op gegeven moment was er een Tv-journalist die een paar dagen met een uitvaartverzorger mee liep, mijn vrouw zag dat programma en zei direct: ‘Volgens mij ben jij daar helemaal geschikt voor.’ Toevallig kwam er iemand langs van onze kerk, ik vertelde de opmerking van mijn vrouw. Het antwoord was: ‘Ik ken iemand die een medewerker in de uitvaart zoekt.’ Die avond heb ik de betreffende opgebeld en zo ben ik in de uitvaartwereld terecht gekomen. Dit is helemaal wie ik ben en wat ik kan.

Maar ook in de uitvaart heb je te maken met een zakelijk kant, hoe ga je daar mee om?

Ronald van Maaren:
De zakelijke kant van de uitvaart ervaar ik niet als lastig omdat de tarieven van Meride helder zijn. Onderhandelen over geld voorkom ik door van meet af aan duidelijk te zijn hoeveel een uitvaart kost. Dat werkt prima, voor de familie en voor mijzelf.

Krijg je weleens een verzoek dat je niet kunt of wilt inwilligen?

Ronald van Maaren:
Nee, eigenlijk niet. Ik ben christen, maar ik ben ook dienstverlener. Ik zou een slechte dienstverlener zijn als ik mijn normen en waarden aan de familie zou opleggen. Ik waak ervoor om me uit te laten over levensbeschouwelijke zaken, tenzij mij dat gevraagd wordt. Mijn opdracht is om mensen zo goed mogelijk te begeleiden bij hun keuzes, en zolang die keuzes binnen de Nederlandse wet passen, heb ik geen bezwaar, dan loop ik mee op het pad dat zij kiezen.

Werken in de uitvaart betekent dat je veel intens verdriet meemaakt. Hoe ga je daar mee om?

Ronald van Maaren:
Natuurlijk zie ik dat verdriet, maar ik ben begeleider en probeer ook in die rol te blijven. Soms zou je wel mee willen janken, maar door mijn ervaring, ook in de zorg, kan ik professionele afstand inbouwen. Dat klinkt tegenstrijdig, maar is het niet. Want ik blijf dichtbij, kan me goed inleven en laat de familie begrijpen dat ik er voor ze ben. Als ik me mee laat zuigen in emoties kan ik mijn werk als uitvaartverzorger niet meer doen.

Mensen hebben iemand nodig die begrijpt, meevoelt, maar vooral zorgt dat het goedkomt. De begeleiding staat voorop, daarbij is het ook goed om mensen zelf dingen te laten doen, te laten regelen. Het blijft altijd zoeken naar evenwicht.

Ervaar jij verschil tussen families in de grote stad en families op het platteland?

Ronald van Maaren knikt:
Jazeker. In de stad zijn mensen over het algemeen wat zakelijker, directer. En men schrikt er ook niet snel voor terug om dingen anders te doen. Op het platteland houdt men graag aan de gangbare manier van doen vast, niet te veel afwijken van wat men gewend is. Uiteraard komen aan beide kanten uitzonderingen voor.

Hoe verwerk je na een indrukwekkende of zeer aangrijpende uitvaart je eigen gevoelens?

Ronald van Maaren glimlacht:
Ik krijg de kans niet om er niet over te praten, bij thuiskomst vraagt mijn vrouw altijd direct hoe het was. Door zo’n gesprekje kan ik alles een plek geven en dat is wel nodig. Je ontmoet zoveel verschillende mensen, daar zijn soms zulke bijzondere families bij, ik denk weleens: ‘Die heb ik veel te laat ontmoet, die had ik wel eerder willen leren kennen.’

Begrijp ik hieruit dat je die kennismakingen niet voortzet na de uitvaart?

Ronald van Maaren:
Natuurlijk, als er nog vragen zijn, of als het nodig is, is er contact, zolang het over de uitvaart gaat is dat prima. Maar daarna houdt het op. Ook dat is een stukje professionaliteit, het contact met mij betreft altijd de uitvaart, maar de familie moet ook verder. Die ruimte moet je ze ook geven.

Is er een ontwikkeling gaande op het gebied van uitvaarten?

Ronald van Maaren:
Dat denk ik wel en ervaar ik ook. De trend is dat het steeds persoonlijker wordt en men graag eigen ideeën wil inbrengen, de eigen stem wil laten horen. Mensen verlangen ernaar om op een waardige manier afscheid te kunnen nemen en daarin op professionele en betrokken wijze begeleid te worden. Daarbij is er een sterke voorkeur dat de hele uitvaart door dezelfde persoon gedaan wordt, dat men niet via een heleboel afdelingen met verschillende medewerkers geconfronteerd wordt.

Zijn er valkuilen waar je families voor zou willen waarschuwen?

Ronald van Maaren:
Dat ze in hun enthousiasme te veel zelf willen doen. Natuurlijk, zelf doen mag, maar op bepaald moment zeg ik wel: ‘Dit kan ik ook voor jullie uitzoeken, dit kan ik ook voor jullie regelen.’ Soms willen mensen zo graag meedoen, maar ze kunnen zichzelf ook overschatten.  Ik houd hun eigen belang in de gaten. Vooral degenen die dicht bij de overledene staan zijn kwetsbaar en worden zomaar overruled door goedbedoelende familieleden.

Heel voorzichtig maak ik dat dan bespreekbaar, vanuit mijn zorg voor de mensen die ik begeleid. Dan benoem ik die kwetsbaarheid ook.
En ook de periode na de uitvaart wordt weleens onderschat. Zoveel mensen op de uitvaart, maar waar zijn ze na drie, vier weken? Na vier maanden, na een half jaar?

Wat zou je de lezer van dit interview willen meegeven?

Ronald van Maaren:
Welke keuzes je ook maakt, wat je ook doet, doe het waardig en integer, doe het vanuit je hart.