Thea van Veenschoten

Waarom heb je gekozen voor het vak uitvaartverzorger?

Thea van Veenschoten:
van jongs af aan lag hier mijn belangstelling. Mijn vader werkte bij de gemeente, was regelmatig betrokken bij opgravingen, dat vond ik als kind al heel interessant. Mijn droom was om forensisch arts te worden. Het is iets anders gelopen, ik werd chauffeur bij de ambulancedienst. Maar uiteindelijk heb ik toch gekozen voor het vak van uitvaartverzorger.

Vind jij het moeilijk om de grens te bewaken tussen emoties en zakelijkheid?

Thea van Veenschoten schudt ontkennend het hoofd:
Nee, helemaal niet. Ik kan goed schakelen, ik ben best wel zakelijk, maar kan ook heel goed laten merken dat ik meeleef. Het is tenslotte toch echt een dienstverlenend beroep, dat staat voorop.

Hoe geef je al dat verdriet waar je getuige van bent, een plek?

Thea van Veenschoten:
Het klinkt misschien wat hard, maar ik heb er geen last van. Je ontwikkelt door de jaren heen het vermogen om er mee om te gaan. Niemand heeft er iets aan als ik meehuil. Natuurlijk ben ik ook weleens verdrietig, maar ik wil er niet te lang bij stil blijven staan. In de auto, op weg naar huis, tel ik mijn zegeningen en laat het verdriet los. Ook om weer opnieuw dienstbaar te kunnen zijn, dus, schouders eronder.

Denk je weleens na over je eigen uitvaart?

Thea van Veenschoten lacht:
O ja, zeker! Mijn man weet precies hoe ik het wil, maar ik heb wel elke week een ander liedje. In feite ben ik heel gemakkelijk, begraven of cremeren, het maakt mij niet zoveel uit. Wat ik belangrijk vind, is dat ik na vier dagen uit huis gedragen word, verder mag mijn gezin het invullen.

Neem jij bepaalde trends waar in de uitvaartwereld?

Thea van Veenschoten:
Ja, die zijn er wel. Maar vaak vlakt het na een tijdje weer af. Zo wilden veel mensen opeens in een lijkwade, maar daar is nu weer veel minder vraag naar. Wat blijft is dat men vooral voor normale uitvaarten kiest, er zijn natuurlijk wel uitschieters, maar dat is zeker geen trend.

Je werkt zowel in stedelijk als in landelijk gebied, zie je daar verschillen?

Thea van Veenschoten:
In bepaalde dorpen is men vaak conservatiever. Daar staan alle neuzen dezelfde kant op. In grotere gemeenten als Amsterdam of Almere is veel meer diversiteit, daar zijn veel meer verschillende wensen en ook mogelijkheden, daar kan in feite alles. Op zich maakt het mij niet veel uit, ik vind alles mooi om te doen.

Tegenwoordig komt het steeds vaker voor dat het afscheid niet in een aula plaatsvindt, om daarna de overledene zonder familie naar het crematorium te vervoeren. Hoe ervaar je dat?

Thea van Veenschoten:
Dat vind ik prima. Hoe mooi is het niet om gewoon thuis een kleine dienst te houden, zeker met een klein gezelschap hoef je niet persé naar een aula. En dan met elkaar de overledene uitzwaaien. Als je dit goed uitlegt, dat je ook na een plechtigheid in een crematorium het laatste stukje aan anderen overlaat, dan blijkt dat men daar best voor open staat. Het scheelt financieel aanmerkelijk, vooral bij gering budget is dit een goede keuze.

Hoe zie jij de toekomst van de uitvaart?

Thea van Veenschoten:
Ik denk dat er dus veel vaker gekozen gaat worden voor ‘technisch cremeren’, dat is de term voor een uitvaart zoals we die net bespraken. Dus zonder nabestaanden de overledene naar het crematorium brengen. Die hele grote uitvaarten vinden steeds minder plaats, er is geen behoefte aan veel opsmuk. Een intiem afscheid, daar gaan de meeste mensen voor.

Is er iets waar jij nadrukkelijk de aandacht voor zou willen vragen?

Thea van Veenschoten knikt:
Gemeentelijke uitvaarten. Dat moet naar mijn idee echt anders. Iedereen heeft recht op een goed afscheid, ook mensen zonder budget. De gemeente mag daarin niet bepalend zijn waar de uitvaart plaatsvindt of wanneer. Het zou heel erg mooi zijn als het voor iedereen betaalbaar zou zijn, dus meer aandacht voor de noodzaak om je te verzekeren.

Voor welke valkuilen waarschuw jij de families waar je een uitvaart mee bespreekt?

Thea van Veenschoten:
Wellicht de financiële kant. Als men open en eerlijk over het budget is, zeker als dat beperkt is, dan kunnen we samen kijken waar het minder kan. Ik wil graag mensen behoeden voor te grote uitgaven. Een sobere uitvaart hoeft niet een minder mooie uitvaart te betekenen.

Wat wil je de lezer van dit interview meegeven?

Thea van Veenschoten:
Dat ik ook maar een gewoon mens ben, dat wordt weleens vergeten. Ik heb ook emoties, ben ook een mens met dezelfde gevoelens. En dat dit het mooiste vak van de wereld is.