Ingrid Leenders

Wat is de reden dat jij voor het vak uitvaartverzorger gekozen hebt?

Ingrid Leenders:
Omdat ik het heel graag wilde! Als kind woonde ik tegenover een kerkhof, ik heb dus heel veel uitvaarten voorbij zien komen, het was voor mij een vertrouwd beeld. Ik herinner me dat ik gekregen bidprentjes altijd heel goed bewaarde.

Aanvankelijk heb ik bouwkunde gestudeerd en werd dus bouwkundig ingenieur. Na een aantal jaren liep het leven anders en heb ik deze keuze gemaakt. Vaak hoor je dat een intense ervaring met een uitvaart, hetzij een hele goede of een hele slechte, de basis is om voor dit vak te kiezen. Dat is bij mij niet het geval, ik ben er heel blanco aan begonnen en ik merkte al gauw dat ik daar goed aan had gedaan.

Er loopt een zekere grens tussen emotie en zakelijkheid, hoe bewaak jij die grens?

Ingrid Leenders:
Ik ben in mijn werk een open mens. Als ik bij een familie voor de deur sta en ik bel aan, dan is mijn hoofd helemaal leeg, dan ben ik er voor 100% voor hen. In eerste instantie laat ik de kennismaking, het gesprek gewoon gebeuren, daarna begin ik met het aanbrengen van structuur. En dan komt op heel natuurlijke wijze ook het zakelijke deel om de hoek kijken.

Je maakt ongetwijfeld hele schrijnende momenten mee, hoe geef je al dat verdriet een plek?

Ingrid Leenders denkt na:
Allereerst probeer ik alles met rust en aandacht te doen. Na de uitvaart doe ik datgene waarvan ik denk dat het goed voor me is. De ene keer doe ik thuis helemaal niets, de andere keer ga ik juist sporten. Ik mag graag naar buiten in de zon, ga op tijd met vakantie. En af en toe bel ik een Meride collega om even te spiegelen of van me af te praten.

Kun je het meest indrukwekkende moment benoemen?

Ingrid Leenders:
Er zijn zoveel dingen die een diepe indruk maken. Verliezen zijn niet met elkaar te vergelijken. Als iemand van tachtig jaar zijn echtgenote moet wegbrengen, die hij vanaf zijn kindertijd kende en waarmee hij ruim zestig jaar getrouwd was, dan voel ik de eenzaamheid. Soms is het overlijden, dan weer zijn het de nabestaanden die je bijblijven. Suïcide went nooit.

Wordt er weleens een verzoek gedaan waar je niet aan wilt of kunt voldoen?

Ingrid Leenders:
Wat in mij opkomt, zijn de dagen voorafgaand aan euthanasie. Dat vind ik wel een ingewikkeld verhaal. Niet de euthanasie zelf, maar er zijn wel grenzen aan waar ik bij betrokken wil zijn. Als de patiënt kennis met mij wil maken, of het graag allemaal vooraf geregeld wil hebben dan kom ik daar graag aan tegemoet. Maar ik denk dat ik niet op mijn plaats ben gedurende de allerlaatste dagen en uren.
Die laatste momenten zijn voor de naasten zelf. Tijd nemen om met hoofd en hart afscheid te nemen geeft daarna rust om alles te gaan regelen.

Tegenwoordig komt het steeds vaker voor dat de overledene met slechts enkele nabestaande of geen nabestaande naar het crematorium of de begraafplaats wordt gebracht, hoe ervaar jij dat? 

Ingrid Leenders:
Het is niet aan mij om daar iets van te vinden. Het is belangrijk hoe mensen er zelf tegenaan kijken. Als men besluit om in harmonie afscheid te nemen, nadat het leven mooi en waardig is afgesloten, en het laatste stukje aan de uitvaartondernemer over te laten, dan is dat prima.

Heb jij een visie op de toekomst van de uitvaart?

Ingrid Leenders:
Ik zie heel veel veranderen. Mensen zijn niet meer gebonden aan de plek waar ze wonen en de tendens is dat het vooral gemakkelijk moet zijn. Niet te lang, niet te ingewikkeld. Internet geeft mensen de mogelijkheid om prijs en kwaliteit van de uitvaartondernemers te vergelijken. Dat begrijp ik, maar wat ik jammer vind is dat men soms voorbijgaat aan de inhoud. En dat is waar wij op inzetten, inhoud, waardigheid, respect.
Ook zie ik dat kleinere geloofsgemeenschappen steeds vaker heel veel zelf doen. Men durft ervoor uit te komen geen behoefte te hebben aan grote organisaties.

Denk je wel eens na over je eigen uitvaart?

Ingrid Leenders:
Ik wil beslist niet over mijn dood heen regeren. Mijn man weet dat ik niet in een kist wil, maar in een wade gewikkeld wil worden, een hele grote doek. Dat is voor mij belangrijk. Verder mag men zelf keuzes maken die bij de situatie passen.

Waar zou je nadrukkelijk aandacht voor willen vragen?

Ingrid Leenders:
Waar je nooit genoeg aandacht voor kunt vragen is voor liefde en respect. Neem tijd voor een gesprek. Kies niet te snel voor een besloten uitvaart, sluit geen mensen uit. Het lijkt wel eens of men geen tijd meer wil besteden aan het eren van iemand, het groeten. Uitvaartbeurzen, artikelen, boeken, er komt van alles voorbij en toch duwen we de dood steeds verder weg. Dat doen we door nauwelijks nog op bezoek te gaan, of door kinderen weg te houden van een uitvaart. Dat vind ik jammer.