Jeannet Admiraal

Jeannet, hoe ben jij in het uitvaartwerk terecht gekomen?

Jeannet Admiraal: Al jarenlang viel mij bij uitvaarten de afstandelijkheid op, niet altijd natuurlijk, maar toch wel regelmatig. Dan dacht ik steevast: ‘Dat kan anders, ik zou daar wel iets anders in kunnen brengen.’ Ik ben niet bang voor de dood en vooral het begeleiden van kinderuitvaarten trok mij. Structuur bieden aan ouders, aan gezinnen, in een hele verdrietige periode. Op een gegeven moment ben ik aan de opleiding uitvaartverzorger begonnen, heb deze ook afgerond en nu werk ik al weer een flink aantal jaren in deze branche.

Is het moeilijk om de grens te bewaken tussen emotie en zakelijkheid?

Jeannet Admiraal: Nee, Ik zorg altijd dat de nabestaanden weten wat de kosten zijn, dat schept duidelijkheid. Ik ben heel transparant in mijn kostenbegroting. Verder ben er echt voor ze, de hele periode van bespreking tot ruim na de uitvaart. Dat is niet aan tijd, dus ook niet aan extra kosten gebonden.

Zeker als je veel kinderuitvaarten doet, zal je heel schrijnende momenten meemaken. Hoe geef je al dat verdriet een plek?

Jeannet Admiraal: Gelukkig is het niet mijn verdriet, maar ik voel het verdriet wel. Ik probeer structuur te bieden in een periode vol verdriet en vaak ongeloof. Men verwacht niet van mij dat ik mee ga in emoties. Natuurlijk komt het ook bij mij hard binnen, maar ik blijf wel overeind. Na zo’n intens beleefd afscheid moet ook ik weer even met twee benen op de grond komen, dan ga ik wandelen of in de tuin werken.

Denk je weleens na over je eigen uitvaart?

Jeannet Admiraal: Jawel, ik denk er over na en ik heb het er ook wel over met mijn gezin. Maar meer in de trant van ‘Dit moeten jullie bij mijn uitvaart niet doen...’ dan dat ik iets op papier heb vastgelegd. Geen toeters en bellen, maar dat weten ze. Goh, nu je het vraagt, misschien toch maar eens iets opschrijven.

Wat is het meest indrukwekkende moment dat je mee hebt gemaakt tot dusver?

Jeannet Admiraal: Weet je, indrukwekkende momenten schuilen vaak in kleine dingen. Zal ik een voorbeeld geven? Ik was bij een jong stel, hun kindje was net voor de geboorte overleden. De vader bleef qua gevoel op een afstand, zei dat hij niet zoveel met baby’s had. Toen ik echter zei dat dit kindje wel zíjn baby was en dat hij alleen nú de kans had om het vast te houden, mocht ik het toch in zijn armen leggen. Op zo’n moment zie je dat er iets gebeurt. Hij zat met het kindje op het bed, aanvankelijk wat onhandig, wat onwennig. Maar vanaf dat moment wilde hij alles zelf doen wat mogelijk was, tot het sluiten van het grafje aan toe.

Hoe zie jij de toekomst van de uitvaart?

Jeannet Admiraal: Je ziet best veranderingen, zoals bijvoorbeeld interesse in budget-uitvaarten. Toch denk ik dat het aantal van dergelijke uitvaarten niet veel groter wordt. Je merkt dat nabestaanden behoefte blijven houden aan persoonlijk contact. Daarnaast wordt het individualisme minder, het sociale gedeelte blijkt toch heel belangrijk te zijn. Maar mensen willen wel waar voor hun geld en dat is goed.
Ook de behoefte aan rituelen blijft, deze zijn een belangrijke start van het rouwproces.

Hoe ga je om met onenigheid in de familie?

Jeannet Admiraal, heel beslist: Ik ga met geen van de partijen mee. Ik ben er niet om dingen op te lossen die al jaren gaande zijn, aan ruzies kan ik niets doen. Ik blijf rustig en luister. Als het echt onwerkbaar wordt, dan vraag ik of iedereen zijn wensen op wil schrijven en ook de reden waarom men dat wil. Dan vlecht ik die wensen in elkaar tot een mooi afscheid waar eenieder zich in kan vinden. Tot dusver is dat altijd nog gelukt. De ervaring leert me dat ik redelijk goed ben in het verbinden van mensen.

Zijn er valkuilen waar je als nabestaande voor moet waken?

Jeannet Admiraal: Alles acuut willen regelen, dat hoeft helemaal niet. Je mag de dingen stap voor stap doen, de tijd ervoor nemen. De afscheidsdienst hoeft niet op de eerste dag na het overlijden klaar. Sleutelwoorden bij een afscheid zijn rust nemen, tijd en aandacht aan de dingen schenken, waarbij het mijn taak is om structuur te bieden.

Hoe denk jij over ‘technische crematies’, waarbij de overledene na de plechtigheid, zonder begeleiding van nabestaanden, naar een crematorium wordt gebracht?

Jeannet Admiraal: Daar heb ik geen moeite mee. Ik respecteer de wensen van de familie. Het kan ook de wens van de overledene zelf zijn. Wel ga ik altijd mee naar het crematorium en ik merk dat dat rust geeft bij de nabestaanden.

Zeker als de afscheidsceremonie elders wordt gehouden, groeit men vaak in de dagen ervoor naar een dergelijk besluit toe. ‘Wat moeten wij na de plechtigheid nog bij een crematorium?’ Dan kan het vormen van een haag, om de dierbare uit te zwaaien, op dat moment veel mooier zijn.

Waar zou jij nadrukkelijk aandacht voor willen vragen?

Jeannet Admiraal: Ik zou aandacht willen vragen voor mensen die een kind hebben verloren. Loop niet met een grote boog om de familie heen, want dat zie ik vaak gebeuren. Als je niet weet wat je moet zeggen, zeg dat dan, dat is al genoeg.

En ik zou graag willen dat men weet dat er op het gebied van kinderuitvaarten een specialisme bestaat binnen Meride.