Yvonne van Eijck

Wat was voor jou de reden om te kiezen voor het vak van uitvaartverzorger?

Yvonne van Eijck:
Het is een bewuste keuze geweest na een opeenstapeling van meerdere factoren: De boeiende verhalen van een kennis die al heel lang werkzaam was in de uitvaart, de wekelijkse columns in de krant, geschreven door een uitvaartverzorgster. De ervaring met afscheid in persoonlijke kring. Een collega die de opleiding voor uitvaartverzorger ging doen (wil ik dat ook?).

Ik werkte al jaren bij een pensioenbedrijf als coach en gaf trainingen. Maar binnen dat bedrijf veranderde een en ander en ik werd er niet blij van, raakte zelfs in een dip en wist ‘ik wil hier weg’. Er kwam toevallig een vacature in de uitvaart voorbij en hoewel ik nog helemaal niet voldeed aan de eisen solliciteerde ik en werd aangenomen.

Dat klinkt meer als vrij impulsief dan als een bewuste keuze?

Yvonne van Eijck:
Ik sprong natuurlijk in het diepe, kwam in een heel andere wereld en heb in een jaar tijd erg veel geleerd, voornamelijk in de praktijk. Maar toen heb ik toch heel bewust gekozen om de vakopleiding te gaan doen en ervoor te gaan. En wat is het een mooi vak!

Je krijgt nu te maken met zowel emotie als zakelijkheid, hoe ga je daar mee om?

Yvonne van Eijck:
Ik ben niet zo van meehuilen en meegaan in die emotie. Het verdriet dat er is, erken ik, daar ben ik me van bewust. Maar ik wil vooral dat het afscheid goed verloopt en dat de familie zo min mogelijk last heeft van het organiseren zelf. Ik streef naar een goed evenwicht tussen het benoemen van wat er moet gebeuren en de ruimte voor emotie. Wat de zakelijke kant betreft, we werken met een mooi systeem, dat een duidelijke begroting oplevert.

Kom je wel eens afwijkende wensen tegen bij een uitvaart?

Yvonne van Eijck denkt na:
In het noorden van het land kom ik dat eigenlijk niet tegen, daar komt men niet zo snel met aparte verzoeken. Hooguit op de dag van de uitvaart met de stoet langs huis, of de kist iets langer open, dergelijke dingen. Van het midden van het land of het zuiden heb ik het idee dat men meer op internet rondkijkt en daardoor sneller andere mogelijkheden voorbij ziet komen. Maar wat is afwijkend? Als bij een Islamitische uitvaart om een mannelijke uitvaartverzorger wordt gevraagd, dan is het logisch dat we daaraan tegemoetkomen.

Heb je al nagedacht over je eigen uitvaart?

Yvonne van Eijck:
Daar heb ik een wensenboekje voor ingevuld. Die boekjes deel ik ook uit aan familie en vrienden. Want vooral bij een onverwacht overlijden helpt het als al bekend is wat iemand wil of juist niet. Zelfs bij het overlijden van hele oude mensen kom ik tegen dat er nooit over gesproken is. Het is belangrijk om te weten of er wensen zijn. En wat er te besteden is natuurlijk, ook dat is niet onbelangrijk.

Als ik vraag naar het meest indrukwekkende moment dat je hebt meegemaakt, waar denk je dan aan?

Yvonne van Eijck:
Aan de uitvaart van een levenloos geboren baby’tje. Het bijstaan van de ouders om samen een gepaste kleine uitvaart te bedenken, dat was echt heel dankbaar om te mogen doen.

Maar ook het afscheid van hele oude mensen maakt indruk, of van vrouwen van mijn eigen leeftijd, of van mensen die bewust hun leven hebben beëindigd....

Hoe verwerk je na zo’n aangrijpende uitvaart je eigen emoties?

Yvonne van Eijck:
In de auto onderweg naar huis zet ik de muziek keihard aan. Thuis kan ik mijn verhalen ook kwijt aan mijn man. Verder wandel ik veel, het liefst in mijn eentje. Daar heb ik geen muziek bij aan, loop ook niet in een hoog tempo, maar geef de ervaring al wandelend een plekje.

Tegenwoordig gaat men niet altijd meer mee naar het crematorium, de plechtigheid wordt elders gehouden en men laat dan het laatste stukje aan jou over. Hoe ervaar je dat?

Yvonne van Eijck:
Het gebeurt niet zo vaak hoor, maar ik ga zelf wel altijd mee. Ik wil ook bij de invoer zijn, dan is het voor mij helemaal af. Ik vertel dat ook aan de familie. Maar als men aangeeft dat dat niet op prijs wordt gesteld, dan doe ik het niet.

Waarschuw je wel eens voor valkuilen en zo ja, welke bijvoorbeeld?

Yvonne van Eijck:
Valkuilen? Tja.... Nou, mensen proberen wel eens te veel rekening te houden met anderen. Als ze niet oppassen worden ze geleefd. Dan adviseer ik om de telefoon even niet op te nemen, men begrijpen dat heus wel. En als je éénmaal afscheid nemen voldoende vindt, denk dan niet: ‘Zullen anderen dat wel fijn vinden?’

Als mensen zeggen dat ze graag iets voor je willen doen, wimpel dat dan niet af, maar zeg bijvoorbeeld dat een pan boerenkool wel fijn zou zijn, of iets dergelijks.’ Ik ben vooral erg voor duidelijkheid, vanuit mijzelf en vanuit de familie.

Wat zou je tot slot nog willen zeggen?

Yvonne van Eijck:
Denk na over je eigen uitvaart en dan bedoel ik niet specifiek over een kaart of over consumpties, maar vooral de financiële kant. Zadel je nabestaanden er niet mee op. En verder dat dit heel erg mooi werk is.